Co Teściowa Księżniczki Powiedziała O Samobójstwie Jej Syna Ari Behna?

2024 Autor: Steven Freeman | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 08:19

Matka Ari Behna przyłączyła się do publicznych przejawów bólu po tragicznej wiadomości o samobójstwie jej syna w Boże Narodzenie. Marianne Behn podzieliła się emocjonalną wiadomością ze swojego konta na Instagramie z wiadomością poświęconą jej synowi, byłemu mężowi księżnej Marty Luisy z Norwegii, który odebrał sobie życie w wieku zaledwie 47 lat.

Pod zdjęciem, na którym oboje uśmiechają się na plaży, matka wszechstronnego artysty, pisarza i malarza zadedykowała mu te serdeczne słowa: „Mój najdroższy Mikis. Ciemność nigdy cię nie złapała… To było jasne światło, które wtopiło się w ciebie.

Matka Ari Behna odegrała bardzo ważną rolę w życiu syna, ponieważ to ona zapoznała go z miłością jego życia i matką jego trzech córek, księżniczki Marty Luizy z Norwegii. Marianne była jej profesorem na Uniwersytecie w Oslo.

Z drugiej strony księżniczka, fanka korzystania z portali społecznościowych, nie skomentowała jeszcze tego bolesnego wydarzenia. Nie możemy sobie wyobrazić trudnej sytuacji, przez którą przechodzi te dni, z pewnością nadal w szoku po śmierci męża czternastoletniego, próbując pocieszyć swoje trzy nastoletnie córki: Maud Angélica, Emma Tallulah i Leah Isadora, które mają teraz 16 lat., Odpowiednio 14 i 11 lat.

25 grudnia, na krótko przed dowiedzeniem się o tragedii, na świąteczną mszę przybyła szczęśliwa Marta Luisa w towarzystwie ukochanego 45-letniego kalifornijskiego szamana, Durka Verretta, w pierwszym oficjalnym akcie, w którym uczestniczyła ze swoim partnerem. Fakt ten został praktycznie niezauważony ze względu na doniosłość wiadomości, które miały się wkrótce potem ujawnić, a które zszokowały zarówno króla Norwegii, jak i cały kraj.

Już dziesięć lat temu Ari Behn rozmawiał z norweskim magazynem Massiv o swoim zdrowiu psychicznym iw ten sposób wyobraził sobie swój koniec: „Nie jestem szczęśliwym człowiekiem. Codziennie mam małe kryzysy. Najmniejszy i najbardziej nieistotny problem może sprawić, że podskoczę, aż uderzę w sufit. Przynajmniej raz dziennie mam załamanie nerwowe. Umrę samotnie, bez towarzystwa. Sam i gorzki. To tak, jakbym nigdy nie był w stanie się do czegoś przywiązać”.