Kuba Bez Fidela

2024 Autor: Steven Freeman | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 08:19

Kiedy urodziłem się na Kubie, Fidel Castro był u władzy. Kiedy wyjechałem na wygnanie w 1991 roku, Fidel Castro wciąż był u władzy. Kiedy wróciłem w poniedziałek, 28 listopada, Fidel Castro był tylko garstką popiołów.

Nie pojechałem na najdłuższy pogrzeb w historii tej karaibskiej wyspy, zostałem naprawdę zaproszony na pierwszy bezpośredni lot na linii JetBlue z Nowego Jorku do Hawany.

Instrukcje rządu wyspy i ambasady Stanów Zjednoczonych na Kubie, 24 godziny po ogłoszeniu niespodziewanej śmierci byłego władcy, były bardzo jasne: użycie jaskrawych lub uderzających kolorów jest uważane za obraźliwe; w niektórych przypadkach spożywanie napojów alkoholowych jest postrzegane jako brak szacunku; niedopuszczalne jest słuchanie muzyki, tańca lub śpiewu.

Nic nowego dla mnie, że dorastałem pod kastroizmem: narzucany jest nawet ból i żałoba.

Dla tych, którzy wcześniej podróżowali na Kubę i cierpieli z powodu wysokich cen agencji i czarterów, długich linii na lotnisku, różnych punktów kontrolnych przed dotarciem do kasy lotniczej, podróżowanie teraz będzie tak łatwe, jak zrobienie podróż krajowa. Nie ma żadnych dodatkowych opłat, nie ważą bagażu podręcznego, lot odleci na czas, a bilet w obie strony nie przekracza liczby poruszających się osób. Zobaczyłem dwóch pracowników Jetblue machających na torze JFK flagami kubańską i amerykańską. Po wylądowaniu na terminalu 3 międzynarodowego lotniska José Martí w Hawanie na pasie startowym obok kubańskiej flagi powiewała również amerykańska flaga.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiliśmy, po pozostawieniu bagażu w hotelu, było poszukanie podniebienia. Znaleźliśmy jeden po drugiej stronie ulicy i usiedliśmy na tarasie. Cała grupa zamówiła mojito i daiquiri. Wszyscy wznosimy kieliszki i toast.

Tak, kraj był w żałobie. W szkołach były księgi z podpisami, z eskortą starszych osób. Nie widziałem nikogo podpisującego. Za każdym razem, gdy pytałem kogoś, czy poszedłby na Plaza de la Revolución, pod pomnik, unosił brwi jak María Félix i mówił coś w rodzaju: „Co, zobaczyć zdjęcie i parę medali? Muszą położyć na mnie otwartą trumnę, żeby mieć pewność, że umarł”.

Zapytałem taksówkarza, który odwiózł mnie z powrotem na lotnisko, czy poszedłem na plac poprzedniego wieczoru, gdzie tysiące umówiły się na spotkanie. Odwróciła się, żeby na mnie spojrzeć i bardzo poważnie powiedziała: „Jeśli nie prowadzę tej taksówki, moje dzieci nie muszą jeść. Tam byli tymi, którzy zabrali ciężarówki i autobusy z pracy i szkoły”. Potem zaczął zmieniać stacje radiowe w poszukiwaniu czegoś niezwiązanego z pogrzebem. Od stacji do stacji zawsze słyszano tę samą kobietę, mówiącą w opresyjnej litanii: „Widzę Fidela w budynkach, w szkołach, szpitalach, na ulicach, na chodnikach, w chmurach, w gwiazdy ". Stamtąd przeszedł do spisu części swojej twarzy: „Widzę to we włosach, uszach, brwiach, oczach, nosie, ustach…”. Kiedy wydawało się, że będzie kontynuował schodzenie do miejsc, w których widział "Komandora" w najbardziej intymnych częściach jego ciała, kobieta wyłączyła radio i powiedziała cicho: "Nawet martwy, nadal nas pieprzy".