Bakteria Kierra Eames Zjada Mięso

2024 Autor: Steven Freeman | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-17 08:19

Kierra Eames, młoda matka z Utah, która straciła rękę po zarażeniu się mięsożerną bakterią, wyszła, by opowiedzieć swoją historię i mękę, przez którą przeszła, nie mając jeszcze pełnego zrozumienia, w jaki sposób nabawiła się przerażającego mikroba, który zostawił ją z okropnymi bliznami.

Gehenna 26-letniej kobiety i matki dwójki dzieci rozpoczęła się w styczniu ubiegłego roku, kiedy została przewieziona do szpitala przez męża, 28-letniego Tylera, po przebudzeniu z okropnym bólem ramienia, gorączką i podobnymi objawami. grypy.

W tym miejscu lekarze przeprowadzili badania i stwierdzili, że jego poziom leukocytów - czyli białych krwinek - był bardzo wysoki. Po szybkim skanowaniu jego ramienia ustalili, że Eames miał martwicze zapalenie powięzi i że jego tkanki zaczęły się rozkładać po skurczu bakterii, które zaatakowały jego skórę i tkanki.

Jej lekarze zdecydowali, że powinna zostać przeniesiona do szpitala w Salt Lake City po wykonaniu trzech skrzepów na jej ramieniu. Rozpoczęła się długa walka z szybko postępującą infekcją. Lekarze najpierw postanowili wprowadzić go w śpiączkę indukowaną na 11 dni. 13 stycznia amputowano mu ramię.

Zrzut ekranu z kampanii w GoFundMe, w której szwagierka Eames zaczęła pomagać w pokryciu kosztów leczenia:

„Pierwsza operacja, którą przeprowadzili, polegała na usunięciu 40 procent masy mięśniowej z mojego ramienia, ale posocznica nadal się rozwijała” - wyjaśniła kobieta w Daily Mail. „Moje narządy zaczęły się zamykać i wpłynęło to do mojego mózgu, lekarze próbowali to zmniejszyć operacją, ale kiedy położyli mnie do łóżka, moje serce stało się fioletowe”.

Kiedy Eames wyszedł ze śpiączki medycznej, nie miał pojęcia, co się z nim stało. „Miałem halucynacje i nie miałem pojęcia, gdzie jestem i zdałem sobie sprawę, że nie było mi ręki. Płakałem. Trudno było w to uwierzyć, czułem się bezużyteczny”- wyjaśnia Eames. „Trudno było zrozumieć, co się stało, wydawało się to surrealistyczne. Pewnej nocy położyłem się do łóżka, jak gdyby nic się nie stało, a następnego ranka walczyłem o życie”.

„Nauczyłam się dostosowywać” - mówi teraz ta, której dzieci Ryder i Dash, odpowiednio sześć i dwa lata, zachęcają ją każdego dnia. „To one są moją największą motywacją, są tym, co mnie napędza”.